Nazi exploitation

Nazi-exploitation – podgatunek kina eksploatacji, zawierający wszelkie elementy charakterystyczne dla tego typu filmów, czyli powielanie tego samego schematu, brutalność, tandetność czy dosłowność, przy czym wyróżniającym elementem są wątki nazistowskie.

Reprezentują klasykę kina klasy B, a zainteresowanie jakie wzbudziły zawdzięczają przede wszystkim szokującej tematyce i łamaniu barier w zakresie tego, co można w kinie pokazać: epatowanie scenami erotycznymi, a nierzadko i pornograficznymi, brutalna przemoc, doświadczenia medyczne. Ważną rolę w tych filmach odgrywał fetysz mundurów wojskowych, klimat obozu kobiet i przemoc wynikająca z relacji więźniarka – sadystyczny komendant lub komendantka. Akcja filmów osadzona jest najczęściej w niemieckich obozach koncentracyjnych, więzieniach Gestapo lub w nazistowskich domach publicznych, choć niektóre filmy, jak trylogia kontynuująca film Elza – Wilczyca z SS (Elza – Nikczemna strażniczka, Elza – Syberyjska tygrysica, Elza – Strażniczka haremu) wykorzystywały jedynie ogólny klimat obozu z brutalnym strażnikiem lub strażniczką i przenosiły akcję do Ameryki Południowej, arabskiego haremu czy radzieckiego gułagu.

Kino eksploatacji swoje apogeum w Europie przeżyło w latach 60. i 70. XX w., lecz na przełomie XX i XXI w. gatunek ten ponownie bujnie rozkwitał w Japonii.